Kard. Bolesław Kominek

Pochodził z rodziny Franciszka i Katarzyny z Kozielskich. Ur. się 23 XII 1903 r. w Radlinie.. Maturę uzyskał w 1923 r. w Gimnazjum w Rybniku. Po ukończeniu studiów teologicznych na Uniwersytecie Jagiellońskim przyjął 11 IX 1927 r. święcenia kapłańskie w Katowicach. W latach 1927-30 studiował w Instytucie Katolickim w Paryżu, zdobywając licencjat nauk społecznych i doktorat z filozofii na podstawie pracy La philosophie de R. Eucken a la lumiere du Thomisme.

Wróciwszy na Śląsk, pracował jako wikariusz w Katowicach, a następnie został sekretarzem Akcji Katolickiej oraz referentem Wydziału duszpasterskiego Kurii w Katowicach. Po wojnie pracował w Kurii w Katowicach i 15 VIII 1945 r. został administratorem apostolskim Śląska Opolskiego. Dnia 28 IV 1951 r. otrzymał nominacje na biskupa we Wrocławiu. Sakrę biskupią otrzymał 10 X 1954 r. w kaplicy prywatnej ordynariusza przemyskiego.

W latach 1951-53 przebywał najpierw w klasztorze benedyktyńskim w Lubinie, następnie objął kierownictwo Wydziału Duszpasterskiego przy Kurii w Krakowie, mając też zlecone wykłady z socjologii na Wydziale Teologii UJ. 16 XII 1956 r. odbył uroczysty ingres do katedry wrocławskiej. W latach następnych rozwinął szeroką działalność duszpasterską, kładąc nacisk na właściwy podział parafii, odbudowę zniszczonych kościołów, rozwój kultu Maryjnego i wychowanie kleru. Ważką rolę odegrał w jubileuszu 1000-lecia chrześcijaństwa w Polsce.

Miał ogromny wkład w dzieło zjednoczenia Ziem Zachodnich z Macierzą. Walnie przyczynił się do ostatecznego uregulowania administracji kościelnej na Ziemiach Zachodnich i Północnych. Był głównym redaktorem głośnego listu o wzajemnym przebaczeniu do biskupów niemieckich. 28 VI 1972 r. został metropolitą wrocławskim, a 6 II 1973 r. otrzymał kardynalat.

W latach 1960-62 był członkiem Komisji ds. Apostolatu Osób Świeckich. Przez wiele lat pełnił funkcję przewodniczącego Komisji Duszpasterstwa Ogólnego EP. Był członkiem papieskiej Komisji „Justitia et Pax" i Sekretariatu ds. Niewierzących. Odegrał wybitną rolę w pracach Soboru Watykańskiego II. Brał czynny udział w Synodzie Biskupów Europy. Po ciężkiej chorobie zmarł 10 III 1974 r. we Wrocławiu, gdzie został pochowany w podziemiach katedry, w kaplicy św. Kazimierza.